Krokodyle łzy nad budżetemDział: O polityce i politykach
W cieniu afery hazardowej odbyła się w Sejmie debata nad budżetem na 2010 r. Koalicja projekt chwaliła, opozycja ostro krytykowała, czyli nic nowego. Taka bezpardonowa krytyka może jednak nieco dziwić, bo gdyby oponenci ministra finansów byli konsekwentni (i pamiętali, za co wcześniej rzucali na niego gromy), to przynajmniej za jedno powinni go pochwalić. Mianowicie, za przygotowanie realistycznego budżetu. Wcześniej mieliśmy do czynienia z budżetami nierealistycznymi, ale w końcu życie zmusiło rząd do zaniechania – choć nie do końca - propagandy sukcesu.
W związku z tym uważam, że nie należy mieć pretensji do rządu i Jacka Rostowskiego o rekordowy deficyt w wysokości 52 mld zł. Nasuwa się tylko pytanie: dlaczego do niego doszło? Dlaczego mamy tak niskie dochody i tak wysokie wydatki? Światowy kryzys nie pogorszył sytuacji Polski aż tak dramatycznie.
Koalicja z opozycją w dalszym ciągu przerzucają się odpowiedzialnością, a sprawa jest prosta i wraca w tego typu debatach tak, jak słynne parę lat temu: „Balcerowicz musi odejść”, czy sięgając w zamierzchłe czasy: „Kartaginę należy zniszczyć”. Otóż w zeszłej kadencji, zgodnym wysiłkiem PiS i PO, obniżano dochody - z tytułu składki rentowej i podatku PIT od najbogatszych, i podwyższano wydatki - w tym na źle skonstruowane ulgi rodzinne (najbiedniejsi nie mogą z nich korzystać, bo nie mają ich z czego odliczyć) i na podwójne becikowe. SLD w niektórych przypadkach też się do tego „dzieła” przyłączał (tylko w sprawie obniżki składki rentowej wstrzymał się od głosu).
W okresie koniunktury takich rzeczy się nie robi! Należy wtedy obniżyć deficyt budżetowy po to, żeby kiedy przyjdzie dekoniunktura spokojnie móc go podwyższyć. Gdyby wtedy politykom nie zabrakło roztropności i gdyby Jacek Rostowski już jako minister finansów nie kontynuował zmniejszania składki rentowej, kondycja budżetu byłaby dzisiaj zupełnie inna. Zatem jeżeli wszyscy są w jakimś stopniu winni, to należałoby w końcu przestać wylewać krokodyle łzy i obarczać się wzajemnie winą. Istotne jest, co z tym fantem dalej robić. Grozi nam bowiem przekroczenie tzw. progu ostrożnościowego, czyli taki przyrost długu publicznego, że jego relacja do PKB wyniesie ponad 55%. Oznaczałoby to konieczność dokonania dużych cięć budżetowych, m.in. obniżenie wskaźnika waloryzacji emerytur. Wysoki deficyt całego sektora finansów publicznych, obejmujący m.in. fundusze państwowe i jednostki samorządu terytorialnego, który sięga blisko 100 mld zł (7% PKB), odsuwa też w czasie nasze wejście do strefy euro.
Niestety, o tym jak uzdrowić budżet państwa po to, żebyśmy nie bali się o progi ostrożnościowe, jak ograniczyć deficyt sektora finansów publicznych po to, żebyśmy stali się wiarygodnym krajem w Europie, wstąpili na ścieżkę do strefy euro i pewnie zmierzali nią do celu mówiło się w Sejmie najmniej. Na próżno oczekiwałem, że minister Rostowski przedstawi program reform na 3-4 najbliższe lata, w tym ograniczenia tzw. wydatków sztywnych i będzie w tej sprawie szukał porozumienia z opozycją, a przynajmniej z tą jej częścią, która chce rozmawiać. Ani dochody nie wzrosną nam przecież gwałtownie, ani wydatków szybko się nie zmniejszy, a wpływów z prywatyzacji, z których rząd chce w dużej mierze sfinansować przyszłoroczny deficyt, w następnych latach już nie będzie. Nie da się też ponownie skorzystać z pieniędzy zgromadzonych na tzw. Rezerwie demograficznej. Przy podobnym, a nawet jeszcze większym deficycie budżetowym jak ten planowany na 2010 r. przekroczenie progu 55% będzie więc gwarantowane.
Zamiast reformować finanse, rząd i koalicja zasłaniają się prezydentem, który „wszystko zawetuje”. Tymczasem w parlamencie jest większość do odrzucenia weta, trzeba się jednak o nią postarać.
Jest czas do końca roku na przedstawienie konkretnych propozycji – minister Rostowski je wstępnie zapowiedział. Dopiero łącznie z nimi będzie można należycie ocenić przyszłoroczny budżet. Prawdziwych reform nie da się jednak wdrożyć bez ponadpartyjnego porozumienia. Odpowiedzialny rząd musi w tych warunkach zwrócić się do opozycji, zaś wyborcy ocenią, czy stanęła ona na wysokości zadania, czy zachowała się w myśl zasady: „im gorzej, tym lepiej”.
Źródło: Galicyjski Tygodnik Informacyjny TEMIPowrót do "Publikacje" /
Do góry 
